مى‏آیى، از بازترین پنجره احساس؛ از آن سوى چشمْ انتظارى ما. مى‏آیى و رداى آسمانى‏ات را بر تن‏پوش خاکى زمین مى‏گسترانى. تو از تبار بارانى و هم‏قبیله گل محمدى.

دستانت امتداد آفتاب است و چشمانت سرشار از گل نرگس. اى بلنداى عرفان! هزار جمعه را به یُمن آمدنت آذین بسته‏ایم. تو در کدام جمعه طلوع خواهى کرد؟
سنگ‏فرش خاطراتمان، تقویم‏هایى است که نیامدن تو را گریه مى‏کنند. اى مقتداى آب و آیینه! چندین بهار را بى تو به گُل نشسته‏ایم و چندین پاییز را بى تو به غزلخوانى. چشمانمان نیامدنت را پلک مى‏زنند و دستانمان گَرد و غبار روى پنجره را مى‏زدایند. دیگر براى از تو گفتن، واژه خودش را کم آورده است.

شمعدانى‏ها چشم انتظار دست آسمانى تواند که بیایى و حسرت آینه را از زلال چهره شان پاک کنى.

ستاره‏ها هم براى آمدنت، امروز و فردا مى‏کنند. تو را در ابتداى کدام غزل به ظهور خواهیم نشست؟

سالهاست بین ما ایستاده‏اى، ما را مى‏بینى و خجالت مى‏کشى. مى‏بینى که گناه در میان ما پرسه مى‏زند و جنایت روى دوشمان نشسته است. مى‏بینى که دلهامان با سیاهى فاصله‏اى ندارند.  مى‏بینى که شیطان، روى قلب ما سایه انداخته است. چقدر بى‏قراریم براى گناه کردن. چقدر ناتوانیم براى دیدن لبخند خدا. چقدر تنهاییم وقتى که میان ما هستى و تو را نمى‏بینیم.

سالهاست میان ما ایستاده‏اى. همه چیز را مى‏بینى. مى‏بینى که به لحظه‏ها رحم نمى‏کنیم. لحظه‏ها را بدون اینکه دریابیم پشت سر مى‏گذاریم. ما قاتل لحظه‏هاییم. مى‏بینى که با همه خوبیها درافتاده‏ایم. مى‏بینى و سر به زیر مى‏اندازى؛ خجالت مى‏کشى.

سالهاست که میان ما ایستاده‏اى و همه چیز را مى‏بینى و تحمل مى‏کنى. تو آگاهى. تو از دلهاى بى‏طاقت ما آگاهى دارى. تو از دلهاى سر به زیر ما که راه آسمان را گم کرده‏اند آگاهى دارى. از فریادهاى بى‏صداى ما آگاهى دارى. از روزهاى تکرارى ما، از عمق شبهاى تار ما، از زورق به گل نشسته امیدمان آگاهى دارى. آگاهیهاى تو در همه کوچه‏ها جارى شده است. عرق شرممان را ببین!

روزها مى‏گذرد و مثل باد مى‏رود. زمان، اعصاب دلها را خرد کرده و زمین، همین‏طور سرگیجه دارد و حیران است. از روزهایمان بوى ماندگى مى‏آید. ما براى یکدیگر یکنواخت شده‏ایم. چقدر بى‏معناییم. چقدر در مشق زندگى‏مان غلط املایى داریم. یکى بیاید پنجره زنگ‏زده اتاقمان را باز کند. یکى بیاید برنامه روزانه‏مان را از سر سطر بنویسد. چرا هیچ کس نمى‏آید روحمان را با خودمان آشتى بدهد. محله را بوى گند برداشته است. حالمان دارد به‏هم مى‏خورد.

خجالت مى‏کشى ولى باید شروع کرد. شرمنده‏ات کردیم، ولى باید کمکمان کنى. سلولهاى بدنمان هم از ما فرارى‏اند. آن‏قدر بو مى‏دهیم که نسیم از کنارمان نمى‏گذرد و هوا بى‏حوصله شده است. مُردیم از این همه بى‏خودى؛ از این همه بوى نا؛ از این همه ناآگاهى. با همه ماندگى و نادانى‏ام، باز هم تو را مى‏جویم. تو را که صبرت زمان را انگشت به دهان کرده‏است. سلام بر صبرت. سلام بر آگاهى است. سلام بر آمدنت!

تو ای روشنای سحر می رسی

ز خورشید آیینــــه تر می رسی

به دیوارهــــــا ، یاس گل می کند

تو ای روح باران ! مگر می رسی ؟

دل باغ مانده ست لبریز شـــــوق

که در فصل زخم و تبر می رسی

نمـــــاز شقایق تماشای توست

ز کعبه تو ای سبز تر می رسی

تو با مصحــــف روشن فاطمــــــه

تو با ذوالفقــــــار پدر می رسی ...

این بار هم نیامده بودی سر قرار

گفتی : « اگر که عاشقمی ، کو نشانه ات ؟ »

من عاشقم ( نشان به همین قلب بی قرار )

بر روی ریل های زمان خیره مانده ام

شاید تو را بیاورد از راه ، یک قطار

حرف دلم عصارة این چند واژه است 

تا کیْ شکست ، خرد شدن ، بغض ، انتظار ؟

تقویم ها نبود ِ تو را ناله می کنند

در سال های ساکت و بی روح و مرگبار

تقویم ، بی تو هر چه که باشد ، قشنگ نیست

فرقی نمی کند ( چه زمستان و چه بهار )

حتی تمام فلسفه ها بی تو مبهم اند

مرزی نمانده بین جهان ، جبر ، اختیار

دنیا  پُر  است از همة چیزهای شوم

از هر چه اتفاق عبث ، تلخ ، ناگوار

از زندگی به شیوة حیوان ولی modern

یعنی که کار ، پول ، هوس ، کار ، کار ، کار...

از « ism   » های پر شده از پوچ ِ پوچ ِ پوچ

از طرز فکرهای طرفدار انتحار

از هر چه ریشه اش به حقیقت نمی رسد

از ماسک های چهره نما ، اسم مستعار

از جنگ های خانه برانداز و بی دلیل

از قتل عام ، بمب ، ترور ، چوبه های دار

دنیا شبیه بشکة باروت ،‌شب به شب

نزدیک می شود به عدم ، مرگ ، انفجار

یعنی که می رسی و جهان پاک می شود

از هرچه جسم فاسد و اشباح نا به کار

آن وقت با دو دست ِ خودت پخش می کنی

دربین تشنگان جهان ، سیب ِ آبدار

حرف دلم عصارة این چند واژه است :

تا کیْ شکست ، خرد شدن ، بغض ، انتظار ؟

این شعر اگرچه قابلتان را نداشته

آقا ! فقط قبول کنیدش به یادگار

اصلاً برای اینکه بفهمم چه گفته ام

انگشت روی مصرع دلخواه خود گذار :

-                          یک شعر عاشقانه که می خوانی اش

و یا

- یک مشت درد دل که نمی آیدت به کار .