سپیده

(1)

این باران که ببارد

چشمان ما در باران که باز شود

سپیده دم، نمازتان قضا نخواهد شد

من نام این سپیده را در جدول اوقات شرجى دیده‏ام

پس مادر، ساعت را بیدار مى‏کند

زیر سماور را روشن مى‏کند

مادر مى‏داند جمعه‏ها مشق بچه‏ها بیشتر است

بچه‏ها را براى مدرسه صدا مى‏زند

چاى مى‏دهد

چکمه‏هاى پدر را در گنجه، پنهان مى‏کند تا زیر باران خیس نشوند

مادر چکمه‏هاى پدر را هر روز در گنجه پنهان مى‏کند

ولى نمى‏داند

این جمعه موهایش را شانه که بزند

برف نمى‏بارد

باران مى‏بارد

باران که ببارد، اطلسى‏ها دهانشان را باز مى‏کنند

این گلدان، مدت‏هاست از کنار پنجره تکان نمى‏خورد.

(2)

این سپیده که بتابد

ـ چشم ستارگان کور ـ

پرده را کنار مى‏زنم

تا آسمان، روى تخت‏خواب سفیدم دراز بکشد

نیمه‏هاى روحم را یکى مى‏کنم

تا روحم کنار پنجره، آفتاب ارتماسى بگیرد

بگذار بگویم

من یازده بار در اضطراب این پنجره چاى خوردم

و یازده بار، برگ کوچک چاى را دیدم که در سطح استکان مى‏لرزید

سفره را که پهن کردم

آسمان، چشمانم را بلعید

من صداى سرفه آسمان را شنیدم

مادر با شنیدن هر سرفه، منتظر سوغات بود

ساعت، چشمان مادر را دور زده بود

ساعت کوچکم سر از پاى نمى‏شناسد، با پاى لنگ تا سر ساعت مى‏دود

ساعت کوچک، تنها دلخوشىِ شب‏تاب‏هایى است که در خلوت گیج اتاق، دوازده نفس طواف مى‏کند.

خسته که مى‏شود

سرفه که مى‏کند

چاى دم کشیده

و ذهن اتاق، دیگر به شب‏تاب‏ها فکر نمى‏کند.

(3)

خواهید دید

از این سپیده تا این سپیده، یازده پرده به صحنه خواهد رفت

در هر پرده، مردى است که نخواهید دید

از این سطر تا این سطر، یازده غزل سروده خواهد شد

و در هر غزل، ردیفى است که نخواهید شنید

از این کتاب مقدس تا این کتاب مقدس، یازده آیه نازل خواهد شد

در هر آیه بشارتى است که نخواهید خواند

و

از این آفتاب ملایم زمستانى تا این آفتاب ملایم زمستانى، یازده خورشید خواهد گرفت

و با هر کسوف، نمازى است که نخواهید گذارد

اما

شما مى‏توانید آواز برگ‏هاى بید را

در این آفتاب ملایم زمستانى

از لابه‏لاى رقص باله بشنوید

(و در این همه، نشانه‏هایى است براى خردپیشگان)

پس شما خواهید دید

و در کتاب مقدس خواهم نوشت

این سپیده که بزند

مرد، شما را به صحنه مى‏برد

و تمام آیات را نماز مى‏گذارد

آن وقت

ناقوس کلیسا

نت دوازدهم را بى‏پرده خواهد نواخت.