·                      

ظهور حضرت ولــیّ عصــر ^{( عج )}  جزای کربلاست . همة مصیبتهای عالم در کربلا جمع شد و جزای آن شد ، این آقا .

·    تا قامت حجت خدا را نبینی ، قیامت شناس نخواهی شد و از قیامت سر در نمی آوری . حتی یک روز قبل از قیامت هم که شده حجّت خدا را ملاقات خواهی کرد .

·     نه انتظار ما طوری است که آنها پهلوی ما بیایند و نه حرکت ما جوری است که ما به آن طرف برویم و آنها را ببینیم . اگر براستی منتظری ، چرا لاغر و خانه نشین نشده ای ؟ به محض اینکه حقیقتاً منتظر بشوی ، او رسیده است . آیا خوب است آدم اینقدر بی رگ باشد ؟ یک دوستت یک ساعت دیر از سفر بیاید ، این همه تقلا می کنی . اگر انتظار داری آثارش کو ؟ اگر انتظار داری باید غم دنیا برود ، حتی اگر خود امام هم دیر آمد با او دعوا نکنی و هی نگویی عَجّل . البته طلب تعجیل ظهور برای افراد مبتدی خوب است ولی بالاتر از آن هم هست و آن وقتی است که از تقلای خودت مأیوس شدی و در خانه ات نشستی و چشم و گوش به در ماندی . از آن بالاتر وقتی است که منتظر ِ در هم نیستی و از آن هم مأیوس شدی . چنین فردی خود حضرت ولیّ عصر (عج) پهلویش نشسته اند و همه ی ملائکه نگاهش می کنند . کسی که می تواند خدمت حضرت برسد ولی معرفت حضرت چنان همه ی وجودش را پر کرده است که می تواند طاقت بیاورد و خدمت ایشان نرود ، چنین کسی به حضرت راه دارد . او می بیند که دلش تا دیروز غنچه بود ، در خودش فرو رفته و بسته و گریان ؛ ولی امروز باز و شکفته شده و عطر آن ، همه ی وجودش را گرفته است ؛ از اینجا می فهمد که آقا تشریف آورده اند .

ما مثل بچه ای هستیم که پدرش دست او را گرفته است تا به جایی ببرد و در طول مسیر از بازاری عبور می کنند . بچه جلب ویترین مغازه ها می شود و دست پدر را رها می کند و در بازار گم می شود و وقتی متوجه می شود که دیگر پدر را نمی بیند . گمان می کند پدرش گم شده است در حالیکه در واقع خودش گم شده است .

 انبیاء و اولیاء ، پدران خلقند و دست خلایق را می گیرند تا آنها را به سلامت از بازار دنیا عبور دهند . غالب خلایق جلب متاعهای دنیا شده اند و دست پدر را رها کرده و در بازار دنیا گم شده اند . امام زمان (عج) گم و غایب نشده است ، ما گم و محجوب گشته ایم .