مى‏آیى، از بازترین پنجره احساس؛ از آن سوى چشمْ انتظارى ما. مى‏آیى و رداى آسمانى‏ات را بر تن‏پوش خاکى زمین مى‏گسترانى. تو از تبار بارانى و هم‏قبیله گل محمدى.

دستانت امتداد آفتاب است و چشمانت سرشار از گل نرگس. اى بلنداى عرفان! هزار جمعه را به یُمن آمدنت آذین بسته‏ایم. تو در کدام جمعه طلوع خواهى کرد؟
سنگ‏فرش خاطراتمان، تقویم‏هایى است که نیامدن تو را گریه مى‏کنند. اى مقتداى آب و آیینه! چندین بهار را بى تو به گُل نشسته‏ایم و چندین پاییز را بى تو به غزلخوانى. چشمانمان نیامدنت را پلک مى‏زنند و دستانمان گَرد و غبار روى پنجره را مى‏زدایند. دیگر براى از تو گفتن، واژه خودش را کم آورده است.

شمعدانى‏ها چشم انتظار دست آسمانى تواند که بیایى و حسرت آینه را از زلال چهره شان پاک کنى.

ستاره‏ها هم براى آمدنت، امروز و فردا مى‏کنند. تو را در ابتداى کدام غزل به ظهور خواهیم نشست؟